Roma

Ik ben hier al een tijdje zonder iets te schrijven dus ik dacht dat werd tijd.
Ik vertrok 20 Augustus in de ochtend ik was erg moe maar ook zenuwachtig (uiteraard). Mijn ouders, zussen, Yimmey, Joost, Sep, Elise, Julianne,Jana, Julian, Guily en Wessel waren er ook om me uit te zwaaien. Ik kreeg nog een heleboel cadeautjes. De cadeau's waren voornamelijk brieven en ik maakte ze open in het vliegtuig. Ik ben eerlijk ik heb op een gegeven moment wel een beetje gehuild.
Aangezien het een korte vlucht was kon ik niet echt wennen aan het idee dat ik nu echt naar Italië toe ga!!!!! Voor ik het wist was ik al geland. Ik wachtte op mijn koffers, kon even de weg naar de bagage belt niet vinden maar hier spreken ze nog Engels dus dat kwam goed. Ik ging de poort door en ik zag al vrij snel een bordje met YFU erop staan. Het waren 2 mannen Denes en Nicolo. Zij konden gelukkig ook goed Engels. Er waren al mensen van Thailand in het hotel waar we zouden blijven en er was nog een Amerikaanse jongen bij hen. De jongen heet Nathan en wij beide moesten wachten op iemand van Brazilië voordat we naar het hotel toe gingen. Het meisje van Brazilië heet Eduarda en het was haar verjaardag precies toen ze geland was. Dus in mijn beste portugees heb ik gefeliciteerd gezegd en ze was helemaal blij en verbaasd toen ze het mij hoorde zeggen. Het hotel waar we bleven heette villa Aulina en ik deelde een kamer met Natcha van Thailand en Fransisca van Chili. Natcha was er al en zij stelde me voor aan de andere thaise mensen. Ze heette Bambam, June, Wich, Inn, Kali, Natcha, Focus en Game. Dit zijn niet hun echte namen maar hun bijnamen. Hun echte namen zijn onmogelijk. Langzaam maar zeker werd het steeds voller. Er waren ook 2 meisjes uit België het vlaamse deel dus ik kon nog wat Nederlands praten voor 12 dagen. Uiteindelijk waren we met ongeveer 34 kinderen en dan zou er iemand van Turkije de volgende dag arriveren.
Dit kamp was een taalkamp dus kregen we alle dagen Italiaanse les en 2 proefwerken:/. De dag bestond uit van 8:00-9:00 ontbijt, 9:00-11:00 les, 13:00-14:30 lunch, 15:00-17:00 les, 20:00 avondeten en om 22:00 moest iedereen in zijn/haar kamer zijn. Ze waren heel streng maar ook aardig. Er waren ook vrijwilligers jonger dan ons en ze waren al snel vrienden met ons allemaal. Zij hebben mij italiaans weerwolven geleerd en ik heb hun bulshitten geleerd. We zijn ook 2 dagen naar een meer in Castello Gondolfo geweest en dat was prachtig. Het was omgeven met bergen en bos, overal zag je stenen van wat vroeger een kasteel moet zijn geweest. Het water zelf was extreem helder. Als ik niet meer kon staan kon ik nog steeds de bodem zien. Ook was het lekker koel. Niet echt koel, het is meer als je erin gaat is het fris maar na een tijdje is het water superwarm. De prijzen voor de ijsjes daar was echter afzetterij 3 euro voor 1 bolletje!!!! Ik vertikte het om daar een ijsje te kopen. Ook is alles onverzorgd, mooie huizen zien er armoedig uit, er is vuilnis op de straat en lijken van halfrottende dieren. Daar bedoel ik vissen, katten, vogels en honden mee. Blijkbaar is het ook normaal om daar op de vluchtstrook langs de snelweg te lopen of de snelweg over te steken. Ik vind het zelfmoord maar we moesten het wel doen om naar het meer toe te gaan. Ik ben in die tijd ook heel erg goed bevriend geraakt met Eduarda, de Thai-gang, Klara (van België), Sigrid (van Noorwegen) en Reelika (van Estland). Bambam, Game, Kali en June hebben me na een tijdje overleg ook een Thaise naam gegegeven: Prapassara.
Er was ook 1 dag dat we naar Rome de stad gingen. We werder onderverdeeld in 4 groepen. 2 groepen gaan naar het colloseum en 2 groepen gaan naar het vatican. Omdat ik in de groep zat die naar het vatican toeging moest ik iets bedekts aantrekken dus deed ik mijn lange grijze jurk aan. Die dag was het echter 35 graden in de schaduw en ik dacht dat ik dood ging in de hitte. Ik heb het vatican gezien, Sint Pieter, de belangrijkste pleinen in Rome waarvan ik de naam ben vergeten een tombe en de trefifontein. In mijn opinie maakt het eigenlijk niet eens uit waar je naartoe gaat in Roma omdat het waar je ook kijkt gewoon mooi is. In onze vrije tijd in Rome hebben Eduarda, June, Kali en ik pizza gegeten!!!!! Pasta hebben we iedere dag als voorgerecht maar we hadden nog geen enkele keer pizza gehad. Ja, hij was heel erg lekker :p.
De laatste avond van ons 12 dagen kamp hadden we een talentshow. Ik haat talentshows want ik heb nooit talent en iedereen hier kon zo goed dansen en zingen!!! Ik ging chagrijnig de talentshow in maar ik draaide bij op het laatst. Het was heel erg leuk en gezellig. We maakte er vrij letterlijk een feestje van. De 2 vrouwen die ons eten kookte en ons bediende hadden totzelfs een talent en we gingen helemaal uit ons dak. Ook hadden ze pizza voor ons besteld omdat ze nog nooit zulke leuke gasten hebben gehad <3. Ze waren zo lief!!!!! Ook moest iedereen huilen op het eind omdat we zo snel zo close waren geworden. Op sommige momenten leken we totzelfs gay maar dat was alleen omdat we hele goede vrienden waren/zijn.
De volgende ochtend op weg naar kamp 2 voor 3 dagen. Deze keer deelde ik de kamer met June en een meisje van Los Angeles genaamd Lucy. Het was nu heel druk. Nu waren we met meer dan 70 tieners maar het taalkamp bleef ondanks dat we ons best deden om ons niet zo te gedragen een groep. Er kwamen maar liefst 20 mensen uit Duitsland!!!!!!! Ook toen we aankwamen bij het kamp was er al een jongen uit Japan gearriveerd genaamd Tamoi. Ik vond hem wel extreem sociaal voor een Japanner maar dat kan natuurlijk ook gewoon een vooroordeel van mij zijn. Ook sprak hij supergoed Engels. Iedereen probeerde wat Japans tegen hem te praten vanwege anime. Hij heeft mij het verschil tussen senpai, kun, chan en san uitgelegd.
Bij de lunch wou hij iets zeggen. Niet echt iets zeggen hij wou zichzelf voorstellen ook al kende bijna iedereen hem. Tijdens zijn voorstel ronde zij hij dat hij had gelogen over zijn leeftijd. Hij is niet 16 maar 18 jaar oud . Hij trok zijn flanel uit en hij bleek één van de vrijwilligers te zijn. Iedereen lachte keihard want we waren er allemaal ingetrapt.
Na de eerste nacht hadden we een dag vol uitleg. Het was best saai en deprimerend want het enige wat ze zeiden was het word verschrikkelijk moeilijk (dat wisten we al lang) en je mag dit niet doen, zus niet doen etc... Ik was vrij zwaarmoedig na die dag. In de avond moest de eerste van het taalkamp vertrekken want haar familie gaat nog met haar op vakantie. Zoals je waarschijnlijk kon raden één groot drama. Tranen met tuiten overal en de mensen die later kwamen voelden zich ongemakkelijk.
De laatste dag moesten we al onze spullen pakken en buiten zetten. Ik ging met de bus naar het vliegtuig en mijn groep samen met Sardinië gingen als eerste weg. Het was bijna even zwaar van hun afscheid nemen als in Nederland. Tranen met tuiten, zoveel knuffels en kusjes en zeggen dat ze me gaan missen. Ik barste zelf bijna in tranen uit. Toen de bus uiteindelijk wegreed naar het vliegveld had ik het gevoel dat ik een stukje van mijn hart daar heb achtergelaten. Maar ik weet dat ik ze weer zal zien en dat ik hun allemaal nooit, maar dan ook nooit in mijn leven zal vergeten.